عمل مطابق با شاکله و فطرت چیزی جز ظهور فعل اختیاری انسان نیست زیرا انسان در فعل خود مضطر نمی باشد و افعالش را از روی علم و قدرت و اراده انتخاب میکند برخلاف حیوان که در عمل مطابق با شاکله و غریزه ، حرکتی اضطراری دارد.انسان در رجوع به شاکله خود ، به حکم فطرت افتقاریه این حقیقت را درک میکند که تمام وجودش باید ربط به وجود غنی بالذات داشته باشد و لذا حرکت مطابق با این شاکله نتیجهای جز شکرگزاری از خالق برای انسان نخواهد داشت