به جرأت میتوان گفت مادر مکاتب ادبی، هنری، فلسفی و عرفانی ایران همان" مکتب شعردینی درایران" است. خواه به مکتب آیینهای شیعی، تسننی، شیعه اثنی عشری یا غیر آن تقسیم کنیم! شباهت فرهنگهای ادبی اقوام ایرانی بعد از اسلام، تنها میتواند از مکتب دینی سرچشمه گرفته باشد وگرنه اقوام مرزنشین کنونی و دیروزی ایران هر کدام دارای سلایق و علایق قوی مجزا هستند و دلیل ایستایی و ماندگاری آثار بومی (حتی استقلال ملی آنان نیز) وحدت در "شریعت" بوده و بس!